سخن روز

له شرابوکــه مفتــي ژبه لنــده کــړه

په هغه دم به منصورغوندي په دار سي

***

چي ديار د ميني بار ئې پــر شـا واخيســت

الف وار قامت ئې خم په شان د دال سي

***

پورته کښته بـه د دار پــه هــوا ګــرځــي

چي منصور غوندي د عشق پرسمند سپور دئ

***

لکه زوړ دسلوکـالــو هســي خــم وي

چي هجران ورباندي کړی ډېر ستم وي

***

دم په دم نارې وهم لکــه دربــاب

چي اشنای مي بشر پټ کړ په نقاب

***

مخ ېي هسي بې حسابه ښايسته وو

لکه مياشت دڅورلسمي پــر سمــا

***

چي پلو له مخه پورته کړي ليلا

مستانه لکه مجنون سم په ژړا

خال دي هسي پرتندي باندي زيب کاندي

لکه ناست بادشاه پرتخت بــانــدي تنهــا

***

زړه مي ستا د عشق په اور سره بريان دئ

رنګ ئې ستاله غمه زيړ لکه زعفران دئ

***

چي به ستاله مخه پرته بل سر ګوري

دواړه سترګي ئې اعما غوندي ړندې کړې

***

دستار واچوه له سره سرتور کښېنه

لکه شيخ پر لوېده د دستار مه سه

***

راسه راسه پياله نوش کړه په نوروز

دبلبل په دود خروش کـړه په نــوروز

دمجنون په شان به سـوې ناره وکړم

که ليلا مخ راښکاره کـه پـه نــوروز

وه ډکه پياله نوش کـړه لـه شـرابــو

سرمنصورغوندي په دار کړه په نوروز

شاعر: عبدالرحيم هوتک

یو سړي خدای ته په ژړا لاسونه لپه کړل ویل خدایه، پیسې دي راکړې، بیرته دي را څه واخیستې؛ ځواني دي راکړه، بیرته دي راڅه واخیسته؛ ښځه دي راکړه، خو بیرته دي راڅه وانه خیسته، ولي څه ګناه مي کړې ده!
دا ټوکه مي د هیواد تر کمعقلو سیاسینو پوري را یاده سوه؛ وایم خدايه ښه انسانیت دي راکړی وو، راڅه وا دي خیست، ښه نوم دي راکړی وو، راڅه وا دي خیست؛ کمعقله سیاسیون دي راباندي مسلط کړل، دا ولي نه را څه اخلې، څه ګناه مو کړې ده!

له هغه نالوستي غله څه مه بېرېږه، چي د ټوپک په زور څو پیسې درڅه اخلي؛ له هغه لوستي غله څخه وبېرېږه، چي د قلم په زور دي کور در لوټوي.

احمق نه پوهېږي، خو کمعقل بیا نه غواړي چي پوه سي؛ زموږ اکثره سیاسیون کمعقلان دي، نه احمقان!