سخن روز

کږليچونو کي روان يم، تش کالبوت يم لکه مړی

د دردو د ښار پاسبان يم، له وجوده څه يم ستړی

فولادي چړې په تن کي، لکه ستني وهل کېږي

د بڅرکو تېز باران يم، د دوزخ د لمبو زړی

چي ئې جوړ کړمه له خټو، لږ اوبه مي بهانه سوې

نور د خاور لوی طوفان يم، پر دښت ګرځم لکه خلی

يو بې واکه بې اختياره، دا زه څنګه خلیفه سوم!

په تش نوم ياد د انسان يم، نور غلام په غاړه پړی

د اضدادو په محور کي، يو له بل سره په ضد يو

که پر بر سوم پهلوان يم، که نه ولاړمه ناولی

د اذهانو جېلخانه کي بنديوان فکرونه ناست دي

بې صورته په زندان يم، دئ نا ارامه مي هر غړی

چي قانع په خپل قسمت سوم، عاقبت پر خدای سپارمه

زه قاضي د خپل وجدان يم، هر چا خپل خپل عمل وړی

خپل کور، د زمري اوله۱۴۰۳ل.