سخن روز

چي کرلې مي په زړه کي د اُنس مينه

د نفرت سېلۍ له هر‌ لور پرې راځينه

ستا د سترګو تور د توري شپې په څېر دي

په تياره کي پټ رازونه خوندي وينه

د نازکو شونډو منځ کي سپين غاښونه

لکه واوره او شيدې چي يو ځای سينه

مخامخ چي سوه د حُسن و شغلو ته

آينه سوه ستا د مخ په جوهر سپينه

په خندا کي دي سکون او آرام نغښتی

لکه يخ کي چي د لمر شغلې را ځينه

ستا وصال دئ خزانه تر اوبو لاندي

سمندر کي به څوک څنګه ژوند کوينه

لړزېږم لکه پاڼه ستا په څنګ کي

د بېلتون شمال مي ستا له غېږي وړينه

په ديدن دي زما د ژوند بېړۍ روانه

په هجران کي مي سي وچه د رګ وينه

ګل په سل رنګه مخو کي ښکلی ښکاري

د ګلباز دوه مخی رنګ مي بد ايسينه

لکه څاڅکي د‌ اول باران پر مځکه

هومره تمه دي قانع د راتلو کړينه

د سنبلې ۴مه ۱۴۰۳ل.